In mijn praktijk heb ik de afgelopen tijd een aantal mensen mogen begeleiden in hun loopbaan. Zo was er een man die na 23 jaar bij de politie had gewerkt echt iets anders wilde. Hij was wel zo’n beetje aan het eind van zijn carrière gekomen en had te vaak last van onverklaarbare fysieke en mentale ongemakken. Iemand in zijn omgeving opperde het idee dat zijn werk hem misschien te veel op zijn nek kwam te zitten.
In een dergelijke situatie zou het zomaar kunnen zijn dat werkgever en werknemer elkaar in de weg komen te zitten. De werkgever ziet een werknemer die steeds minder inzetbaar is en vervalt in veel verzuim. De werknemer die wel wil, maar niet (meer) kan.
Voor de man in kwestie werd het in het loopbaantraject steeds meer duidelijk. De werkgever wilde iemand na 23 jaar trouwe dienst best op weg helpen en werkte mee aan een zorgvuldige verandering van werkkring. Scholing, detachering en uiteindelijk opnieuw in dienst in een totaal andere sector was het resultaat. Mijn rol? Na een gedegen analyse met de de man en werkgever komen tot een loopbaanplan en dit begeleiden. Lukt dit altijd? Jammer, genoeg niet. Niet altijd is er een werkgever die meedenkt, niet altijd is er een andere baan voor handen. Gelukkig komen de mensen die begeleiding ontvangen er wel altijd sterker uit en zijn er minder vaak, of geen onverklaarbare fysieke en mentale ongemakken meer.
Op dit moment is er weer wat ruimte voor mensen die een dergelijk traject overwegen.
